gece yüreğini yalnız ve boğuk
bir karanlığa mahkum edenlere
gebedir hep
__ve ansızın doğar kara bebek__
onlar görmemek için
gecenin hırçın bebeğini
ve duymamak için
geceyi yırtan
o siyah çığlıkları
kafalarını yeşil
yastıklarına gömerler
iki dudağın arasında
buz tutar ah´ları anaların
perde arkalarına yaslanmış
omuzların yükü
her geçen gece daha da ağırlaşır
geceye mahkum evlatları beklerken
ömür geçer bir gece de
karanlığa bakan kara gözlerden
ve sorgu başlar dilden maziye
__nerede yanlış yaptım ben__
ne gece tutar gayrı
boğazda düğümlenen sedayı
ve evladı bekleyen anaları
ne de karanlığa bakan gözler
susuz kalır o sorunun ardından
__ve zinhar sel olur__
...denizle gardaş anaların gözyaşları...
Elif Turna Türk
Temmuz 2008/Antalya
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder