Nasıl da azmeder nehir, okyanusa kavuşmak için.
Ancak kucağına düştüğünde anlar! 
En sevdiğinin bir parçası olabilmesi için, son bir fedakarlık daha yapabilmelidir.
Aşık olup gönül verdiğinin, kavuşabilmek için nice kirli ve engebeli su yataklarından geçtiğinin bir parçası olabilmek için, önce kendinden geçmesi ve boğulması, en sevdiğinin onu boğmasına izin vermesi gerekir...
Elif Turna Türk / Wand

KARABASAN

Belki de sadece bir karabasandın sen! Uyanmak istedikçe ben, kollarımdan çekip beni, kabusların en derinine sürükleyen...

Elif Turna Türk

fısıltı

Ben yağmurlarla kutsanmış bir ülkenin rahminde tutsak kalmış bir hüznün fısıltısıyım.
Sen ise; çok uzak bir hürriyet...

Elif Turna Türk

Seversin yeniden

ne güzel gülüyorsun o resimde sen
karşında beyaza tebessüm süren gelin
boşa ettin bak onca kelamı
oysa demiştim
üzülme benden sonra da seversin sen

elif turna türk

b/aşka dağınık

gittiğin o günden beri böyleyim işte
b/aşka dağınık yaşıyorum
dağıtıyorum seni beni her şeyi her yere
ne bileyim u(n)mut işte 
belki 
gelir toplarsın diye bekliyorum
gel/me

Elif Turna Türk

Say ki

say ki tenim mevsimsiz bir kış
ya da ben kimsesiz bir şehrim
el ayak değmemiş
belki bedeni kayıp bir kuş
dokun/ma 
dokunursan ölürüm...


sen ki viran şehrimin pejmürde yitiği
gelme
kimsesiz bir şiirin kasığına
çoktan gömdüm ben seni
gelme
gönlüm sana gavur
bil gelme
gönül sana el memleketi
ömür sana terk-i diyar bir kalenin sur dibi şimdi
gel/me
...
_____________________

ve belki de intiharı renginde bir uçurum çiçeğiyim ben şimdilerde /dokunma renklerime/

gelme...

eksik yarım yetim kalmalı bu şiir...



Elif Turna Türk
Avusturya

BABALIK ET

Gönlümün lanet olası kara rahminden fırlayan yetim şiirlerim var benim.
Bir gün olsun sana; ''gel de babalık et'', dedim mi?

elif turna türk

Gün Olur

HESABINI VER

yokluğunun ayazında
çatlamış dudaklarımın
hesabını ver...

elif turna türk

Vuslat

Vuslat, en büyük zinasıydı aşkın...

Elif Turna Türk

Uyanış

nasıl bir uyanıştır bu
nasıl bir deprem
nasıl bir zelzele
yer ile yeksan işte her yer
ne seni bıraktı
ne de beni içeride
______________

elif turna türk

Gel Sevmeyeceksen

gel
sevmeyeceksen beni; gel.
söz verebileceksen sevmemeye;gel.
zira sevenlerin bitabıyım...
altın kafeslerin kaçağı.
benim yerime düşünebileceksen mesela
dahi sus durmayı becereceksen
ve boş vaadlerin gölgesinde eritmeyeceksen seneleri; gel...

//ne güzeldir sizi sevmeyenler, zira sizden hiçbir şey beklemezler...//

elif turna türk

Ölebilirsin

dudağımın yanağına bıraktığı
kıpkırmızı bir izdi bana yaşattıkların


artık si(ö)lebilirsin...



Elif Turna Türk

ARTIK

Artık her şey ve herkes konu(şu)labilir gözlerinin içine; ben hariç...

Elif Turna Türk

Zalim

kara kalem ile yazdı zalim, seni mazi...
tiryakindim oysa; kıyıpta içemedim ben seni...

Elif Turna Türk

Berkin Elvan'a

gökyüzü diyorum 

çocuk gözyüzü

yoksa akraban mı?

şu bulutlar, güneş

bu gökkuşağı

ne kadar da sana benziyor!

sen ağlayınca yağmur

korkunca şimsek

gülünce gün doğuyor.

ölme çocuk nolur!

korkuyorum işte, anla

sen ölürsen 

tufana kapılacak yeryüzü

sen ölürsen çocuk

gülmeyecek bir daha 

bu bulut, bu güneş ve

gözlerinde doğurduğun

ne varsa terkedecek bizi

ölme çocuk

yetim kalacak uçurtmalar

kuşlar

ve gökyüzü.

ö l m e...

Elif Turna Türk

Sen

sen ey zihnimin umutsuz intiharı

sen ey küfrümün kusursuz saltanatı

sen ey kırık kanatlarımın mimarı

ömrüme tek vefan müebbet sensizlik olsun


Elif Turna Türk

Ne olacak?

Ne olacak peki şimdi? 

Hiç tanışmamış gibi mi yaşayacağız?...

Ama bilmiyorumki ''mış'' gibi yapmayı ben.

Bari, öğrenene kadar yanımda kalsan?

Elif Turna Türk

Haber Ver

CELLATA SEVDA

Ne garip, duyduğum bütün tutkulu aşk hikayelerinde kadınlar, 

ya nefret edecekleri nitelikteki erkeklere,

 ya da cellatlarına aşık oluyorlardı...!

Elif Turna Türk

SAHRA

Sen şimdi sahradasın ve sıradışı bir serap görüyorsun!

Etrafındaki dalkavuklarla kendini zengin biliyorsun.

Hele akmaya başlasın o kum saati, 

o kum saatinin boşalan camında sadece kendini, 

yalnızlığını ve pişmanlığını görürsün. 

Demedi, de/me... 

Elif Turna Türk 

Kaç bin yıl evveldi, hatırlamıyorum.
Içime yapayalnız bir çocuk saklandı benim.
Önü arkası sağı solu, hep benim...

Elif Turna Türk

Son Kibrit

Bu parmak uçlarıma alevi değen

Heybemdeki son kibrit

Birazdan kararacak bu oda

Ve ben huzurun mezarında sükût giyeceğim

Bırakın çıplak kalsın bedenim

Kefen diye sadece kendimi giyeceğim...

Elif Turna Türk

And Olsun ki Onlar UYANDI

Iş ederken, aş edebilenlerin onuruydu şiir!

Bir damla teri kalemdana damıtıp, divitiyle Musa’nın asasını kıskandırandı şair.
Gece ve gündüz billahi onlarındı istisnasız. Binlerce sene göz yumup, baş yastığa koymayanlardı onlar.
Tam da Züleyhan’ın aşkını anlatacaklardı Yusuf’a, Babil’in gül bahçelerinde, ellerinde divit ve kevserde yıkanmış kağıtla uykuya daldılar...

Uyudular!
Uyudular!
Uyudular!
Sahrada kara güller bitti, Babil’deyse aşk firar etti!
Gönlündeki tüm asil abalardan soyundu Eşref-i Mahlukat...
Çırılçıplak ve hınca hınç bir soysuzluğun mahşer yerinden ötesi değildi artık dünya.
Aşk adına aşktan üryan, din adına dinden ırak, güzellik adına çirkefe saplanmış insan, sözde sevda için sırça köşkleri kara şehvetle sulayandı artık...!
Isa, Atos Dağında hıçkırıklarla ağlarken, şairler Ganj Nehri kıyısında sonsuzluk şehrinde uyandılar...!

Zeus’un öfkeden kudurmuş haliyle sağa, sola savurduğu şimşeklerle kor olan kara kalemine sarıldı şairlerden biri.
Diğerinin gözleri elinde kalan son okun üzerine önce ’Tanrı’ yazıp, sonra kendi kalbine oku saplamış olan Eros’un cesedine kilitlendi...

Mavi caminin bahçesindeki tüm kuyuları göz yaşlarıyla doldurmuştu Züleyha.
Yusuf’un hangi kuyuda olduğunu çoktan unutmuştu oysa...!

Kerbela, kan gölüydü, Kerbela revan! Hala Hüseyin’ini arıyordu, Ali’sinden uzak Fatıma sultan.

Uyumuşluklarına, uyuyakalmışlıklarına hayıflandı şairler, ellerindeki kalemlerden, dillerindeki kağıda sürülmemiş kelamlardan ar ettiler...

Bugünün edeb-i edepsizliğinde erimiş dünyadan yüz çevirdiler...


Birbirlerinin yüzlerine dahi bakamadan sessiz veda ettiler ve her biri kokuşmuş bugünün dünyasının başka yerlerine doğru yürüdüler...

And olsun ki, onlar döndü, onlar uyandı ve yine and olsun ki, onlar yaşamaktan geçtiler...
Sadece yazmaya and içtiler.

Yaşamaktan ar etti onlar, lakin yazmaktan asla vazgeçmediler.

Onlar uyandı, onlar heryerdeler.
Elif Turna Türk
26.Nisan.2013
Avusturya

Hayra Yor

Garip bir rüya bu!

Yalnızlığa alışmış ayaklarım.
Ağır, aksak, na-telaş kalan ömrüme ilerliyorum.
Anarşist bir buse yaslanıyor omzuma.
Bitabım ve ürkek, kaçıyorum.
Kaç hece, kaç satır, kaç dize geçtim, bilmiyorum!
Lirik dar ve kızıl bir yolda, sadece koşuyorum.
Hece kaçkını kelimeler teğelliyorum dilime.
Kulaklarımı uçurumdan atıyor;
Gözlerimi cebime saklıyorum...
H/Satır arası, oynak bir virgülle vuruluyorum!
Hangi şerefsiz mısraya takıldı ayağım bilmiyorum.
Kir, pas içinde yetim bir şiirin kalbine düşüyorum.
Burası çok soğuk, soğuk burası!
Üşüyorum!
Gel ey divane.
Gel ey deli.
Gel, hayra yor rüyamı...
Gel;
Buz tutmuş bir kum saatinin gölgesinde eriyorum şimdi...
Ele bırakma, gel.
Gel de;
Sen uyandır beni...



Elif Turna Türk

28.04.2013 Avusturya 

Maun ağacı gibisin sevgili.

Her şekle giriyorsun.

Elif Turna Türk