pasta

toplamak gelmiyor içimden odamı
dağınık kalsalar bu gün ne olacak ki
tıpkı darmadağın buklelerim gibi
her köşesinde bu kasvet odanın
yılgın ve de benden bıkkın anılarım

bak o ayakkabıları elinde
yakalanma korkusu gözünde
oyun hevesi çocuk özünde
kaçmaya hazırlanan çocuk benim


birazdan bağırır annem
git hadi hiç durma sen
boyundanda utanmıyorsun madem
işte bendim o çocuk utanması gereken
dokuzuna doymamış ve onuna yeni giren

bak şu da kızkardeşim
benim kazağımımı giymiş yine
off yaa giymeyeceksin demedim mi bin kere
diye bağıranda ben bukleleri gözünde

ha o mu o babam
yine dostlarıyla bir
anama ağa paşa bize pir
şimdi nerede kiminle ne yapıyordur kimbilir
uzun oldu yolu buralara düşmeyeli
iyi adamdır vel-hasıl işbilir


bırak be kızım a benim can kuzum
dağınık kalsın bugün bu kuytum
hele şu köşedekine hiç dokunma emi
-o benim son arzum-

çamurdan adamlar yaptığımız bahçede
el ayakları toprak kokan yarenlerde
kaldı çocukluğumda ki ben
yüreklerimizde ki sevgiyi ölesiye
paylaşarak arınırdık
tendeki bütün kirlerden
ama kirlettirmezdik
yüreğimizi hiç kimseye
_ve medet ummazdık kimseden_


geceleri gökyüzünü izlerken
daldığım uykumda kal/dı çocukluğum
onca kalabalık samanyolunda bile
yalnız olduklarını yıldızların
anlamak için o zamanlarki ben
çarçabucak büyüdüm işte birden

Pastamıdamı yemişler yoksa
desene yine en tatsızından
_bir dilim sus düştü payıma_

toplamayacağım işte ba na ne
sus sen de
sakın/
-Anne/me söyleme- 

Elif Türk 2008